Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς…!
Ο σοφός λαός λέει πως «όπως στρώσει κανείς έτσι θα κοιμηθεί», κι αυτό φυσικά ισχύει και στο μπάσκετ, αλλά γενικότερα στον αθλητισμό. Όποια ομάδα προνοήσει να καλύψει τα κενά της, να βελτιώσει τις ατέλειες της και να δουλέψει πάνω στα λάθη της, έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες διάκρισης από μια άλλη η οποία επαναλαμβάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, εθελοτυφλώντας να δει καθαρά την πραγματική αλήθεια.
Ο φετινός Κολοσσός ανακάτεψε τόσο πολύ την τράπουλα μέχρι που την κατέστρεψε -ευτυχώς όχι εντελώς-, καθώς μένουν αρκετά παιχνίδια για να ολοκληρωθεί και ο δεύτερος γύρος, αν και με την μέχρι τώρα εικόνα που παρουσιάζει σαν σύνολο δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Βέβαια, το μόνο παρήγορο για την φετινή χρονιά είναι ότι το προσδόκιμο νικών για την παραμονή είναι μικρότερο από κάθε άλλη χρονιά.
Για να πάρουμε τα πράγματα από μια σειρά. Είναι σαφές ότι αποδείχθηκε λανθασμένη η απόφαση για λύση της συνεργασίας το καλοκαίρι με τον Άρη Λυκογιάννη, αφού θα μπορούσε να τον δελεάσει πιο πολύ οικονομικά και να βάλει ψηλότερα τον φετινό πήχη. Με αυτούς τους όρους ο «Γούλφτζον» θα ήταν περισσότερο θετικός στο να παραμείνει για ακόμα μια χρονιά στον πάγκο της ομάδας, την οποία αγάπησε πολύ και συνέβαλλε στα μέγιστα, ώστε όλα αυτά τα χρόνια να είναι μέσα στα play off με μεγάλες νίκες επί του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ στο «Βενετόκλειο», αλλά και μεγάλων διπλών όπως το περσινό στην Πάτρα κόντρα στον Προμηθέα.
Η διοίκηση του συλλόγου, μετά από εκτεταμένη αναζήτηση για τον διάδοχο του στον πάγκο κατέληξαν στην επιλογή του Νίκου Βετούλα, καθώς θεώρησαν ότι βρίσκεται εντός των οικονομικών ορίων που έχουν θέσει, αλλά κυρίως ότι ανταποκρίνεται στην νοοτροπία του συλλόγου. Ο σχεδιασμός του Έλληνα τεχνικού, όμως ήταν πολύ κακός και οι επιλογές των παικτών αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών τόσο της διοίκησης όσο και του κόσμου.
Στην σημερινή εποχή όπου το μπάσκετ στηρίζεται πολύ στην αθλητικότητα των παικτών, ο Κολοσσός επέλεξε να πορευτεί με δυο βαριά κορμιά στην ρακέτα του. Τον Δημήτρη Μαυροειδή και τον Γιώργο Γεωργάκη. Όση ποιότητα και να διαθέτει ο πολύπειρος σέντερ, ήταν εξ αρχής γνωστή η αδυναμία του στην άμυνα απέναντι σε αθλητικούς ψηλούς, αλλά και το ότι δεν θα μπορούσε να αγωνίζεται για 30 λεπτά σε κάθε παιχνίδι. Όσο αφορά τον Γεωργάκη, προερχόταν από μια σεζόν στην Α’2 με τον Ηρακλή, όπου δεν κατάφερε να διακριθεί έχοντας μόλις 3,9 πόντους και 2,2 ριμπάουντ. Επίσης, σε αντίθεση με άλλα χρόνια οι «θαλασσί» δεν μπόλιασαν το ρόστερ τους με Έλληνες, είτε νεαρούς ταλαντούχους που ψάχνουν την διάκριση είτε με έμπειρους που ξέρουν την κατηγορία. Πέραν του αρχηγού Γεωργαλλή, του νεαρού Παπαδάκη και του Δημάκου, αλλά και του ντόπιου Αλέξανδρου Αγγελάκη οι υπόλοιποι ήταν απλώς για να υπάρχουν 6 Έλληνες. Σε αντίθεση με άλλα χρόνια που ο Κολοσσός είχε αποκτήσει τους νεαρούς (Λαρεντζάκη, Τολιόπουλο, Σταμάτη, Τσαλμπούρης) και βοήθησε παίκτες έμπειρους να κάνουν το restart στην καριέρα τους και να βρουν καλύτερα συμβόλαια όπως οι Σαλούστρος, Σχίζας, Μανωλόπουλος, Βασιλόπουλος. Ακόμη, η έλλειψη καθαρού δημιουργού από την περιφέρεια ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής.
Οι ξένοι που ήρθαν αποδείχθηκαν κατώτεροι του μετρίου με εξαίρεση τον Μπράουνιγνκ. Έτσι, ο Κολοσσός αναγκάστηκε να κάνει γρήγορα δυο αλλαγές μετά το κακό ξεκίνημα όπου μέτρησε μόλις μια νίκη με την Κύμη στο «Βενετόκλειο». Η απομάκρυνση του Κέμπτον και ο ερχομός του Πινκστον σε συνδυασμό με την αλλαγή του Γκιμπς με τον Ντουρέν δεν έφερε και πάλι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η διοίκηση ίσως να επαναπαύτηκε ότι στο σκάουτινγ, αφού πίστευαν ότι και με τις φετινές επιλογές θα μπορούσαν να βγάλουν «λαβράκια», όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, όπου ο Άρης Λυκογιάννης και οι βοηθοί του κατάφερναν να βγάλουν «λαγούς από το καπέλο». Με την μια ήττα να διαδέχεται την άλλη το τέλος της συνεργασίας με τον Νίκο Βετούλα βρισκόταν προ των πυλών.
Στο κομβικής σημασίας παιχνίδι με το Λαύριο, ο Νίκος Βετούλας κάθισε στον πάγκο, ενώ όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν σε συζητήσεις και είχε φτάσει σε συμφωνία με τον Ιωνικό Νίκαιας με την σύμφωνη γνώμης της διοίκησης(!!!). Δηλαδή, σ’ ένα παιχνίδι κρίσιμο για το μέλλον του στην Κατηγορία, άφησε να κάτσει για τελευταία φορά στον πάγκο, ένας προπονητής, ο οποίος την επόμενη μέρα ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα βρισκόταν μακριά από το νησί της Ρόδου.
Μετά την επισημοποίηση του διαζυγίου με τον Νίκο Βετούλα, η διοίκηση του συλλόγου μετά από διαπραγματεύσεις μερικών μερών έφτασαν σε συμφωνία με τον Κώστα Φλεβαράκη. Ο έμπειρος τεχνικός μπήκε αμέσως στα βαθιά, αφού έπρεπε να διαχειριστεί ένα ρόστερ που δεν ήταν δικό του, προσπάθησε να βελτιώσει τα λάθη του καλοκαιριού με δυο προσθήκες (Τσούπκοβιτς, Κάρτερ), αλλά και να λύσει τα όποια εσωτερικά προβλήματα υπήρχαν στην ομάδα. Με εξαίρεση το ντεμπούτο του κόντρα στον Πανιώνιο, ο κόουτς Φλεβαράκης, μέρα με την μέρα, παιχνίδι με παιχνίδι, κατάφερε να κάνει πάλι τον Κολοσσό ομάδα που παλεύει όλα τα παιχνίδια. Επί θητείας του ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό, κέρδισε εύκολα το Ρέθυμνο στο «Βενετόκλειο» με διαφορά 11 πόντων, ηττήθηκε με μόλις τρεις πόντους εκτός έδρας από ένα Περιστέρι που είχε χάσει μόνο από τους δυο αιώνιους, ενώ δεν έπεσε αμάχητος στο ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ και στην Πάτρα κοίταξε στα μάτια τον Προμηθέα, στον οποίο παρότι έβαλε 95 πόντους δεν κατάφερε να κερδίσει.
Όσο αφορά το ματς με τον ΠΑΟΚ στο «Βενετόκλειο» και την δυσφορία της διοίκησης για την ήττα από μια ομάδα που είχε οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, σίγουρα η εικόνα του Κολοσσού δεν ήταν αυτή που πρέπει για να πάρει την νίκη, αλλά δεν πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός ότι ο ίδιος ΠΑΟΚ των χιλίων προβλημάτων δεν έχασε ούτε στο Ρέθυμνο, ούτε στην Νέα Σμύρνη, ούτε στο Λαύριο. Επίσης, κέρδιζε στην έδρα του το Περιστέρι, πάλεψε στα ίσια κόντρα στον Ολυμπιακό και στην Ευρώπη έπαιρνε μεγάλες νίκες απέναντι στην Βενέτσια και την Τενερίφη.
Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο Κώστας Φλεβαράκης ήταν τα μαγικά του, ώστε να διορθώσει και να αλλάξει την αμυντική διάθεση και λειτουργία των παικτών του.
Από εδώ και στο εξής ο Κολοσσός θα αποδείξει αν θέλει να μείνει στην κατηγορία έχοντας μπροστά του ένα Γολγοθά, με κρίσιμα εντός έδρας παιχνίδια (Χολαργό, Ήφαιστο Λήμνου, Λαύριο και Πανιώνιο), καθώς και με την Κύμη και το Ρέθυμνο εκτός έδρας. Αρχής γενομένης από το ματς κόντρα στον Χολαργό του Άρη Λυκογιάννη, ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικό και ανταγωνιστικό σύνολο, όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια στους «θαλασσί», ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ανάγκασε τον Ολυμπιακό να τον νικήσει στην παράταση.
Και η ΚΑΕ επιλέγει σε αυτόν τον πρώτο «τελικό» να πάει δίχως έμπειρο προπονητή, δείχνοντας εμπιστοσύνη στον πολύ καλό βοηθό όλα αυτά τα χρόνια, Στάθη Νερατζάκη, αλλά άπειρο από πλευράς κοουτσαρίσματος!
Και όλα αυτά τα λάθη δεν γίνονται από κάποια διοίκηση τυχαία στον χώρο, καθώς εκείνη με τις επιλογές της ήταν αυτή που όλα αυτά τα χρόνια είχε καθιερώσει τον Κολοσσό στην Α’1, αναδεικνύοντας τον στην πιο επιτυχημένη επαρχιακή ομάδα.