Η ζωή με τον αθλητισμό στον «γύψο»
Πέρασαν 36 γεμάτες ημέρες από την απόφαση να μπει για ακόμα μια φορά μέσα σε έξι μήνες, ο αθλητισμός της χώρας στον «γύψο». Μια απόφαση ενός μήνα (υποτίθεται) που συνοδεύτηκε με ολοκληρωτικό lockdown και πήρε παράταση (ελπίζουμε οριστική) μέχρι τις 7 Γενάρη.
Προσπαθώ εδώ και είκοσι ημέρες να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου σε ένα άρθρο, αλλά μόνο εύκολο δεν είναι. Αν γράψω όλα όσα συνειδητοποιώ και όλα όσα σκέφτομαι το τελευταίο διάστημα, με βλέπω να περνάω αρκετό καιρό πίσω από τα κάγκελα. Γι αυτό καλό είναι να μην αναλύσουμε το πως φτάσαμε να είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υπολειτουργεί σε μεγάλο βαθμό. Σε γενικές γραμμές πάντως είμαι υπέρ της δημόσιας υγείας και σίγουρα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Αν βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος όμως που θεωρεί πως όσοι παίρνουν τις συγκεκριμένες αποφάσεις, νοιάζονται και για την υγεία μας, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης και κατανόησης.
Στα δικά μας όμως…Εδώ και αρκετό καιρό διαβάζω σκεπτικά και απόψεις από ανθρώπους του ποδοσφαίρου σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είτε αυτά είναι στο νησί μας, είτε στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας. Θα γίνω ξανά κακός-γραφικός αν πω ότι οι περισσότεροι λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον και όχι το καλό του αθλήματος; Εμένα προσωπικά και δίχως καμία παρεξήγηση αυτό μου δείχνουν. Εν μέρη δεν είναι κακό στις μέρες μας να κοιτάς την πάρτη σου, αρκεί να το αιτιολογείς και να το δηλώνεις ευθαρσώς. Αν κρύβεσαι πίσω από το «για το καλό του αθλήματος», τότε μάλλον κάπου έχασες την μπάλα.
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι βέβαια όπως λέει και ο σοφός λαός και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τον επαγγελματικό αθλητισμό στην χώρα μας δεν υπάρχει. Για ποιο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο να μιλήσουμε, όταν οι αθλητές της Superleague 2 και της Football League παραμένουν άπραγοι από τον Φεβρουάριο του 2020; Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία να έχουμε δύο επαγγελματικές κατηγορίες ανενεργές για περισσότερους από δέκα μήνες. Φυσικά είναι δώρον- άδωρον να σχολιάσουμε το γεγονός πως είμαστε η μοναδική χώρα της UEFA που συμβαίνει αυτό. Το ίδιο βέβαια ισχύει και σε άλλα αθλήματα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Ναι μεν υπάρχουν χώρας με καλύτερα και πιο προηγμένα συστήματα υγείας (ακόμα και σε χώρες που δεν φαντάζεστε), αλλά ποιος φταίει γι αυτό; Ναι ξέρουμε οι πολίτες που δεν είχαν συνείδηση και οι νέοι που ξεφάντωναν όλο το καλοκαίρι με 530 ευρώ.
Το ζητούμενο είναι πλέον το τι θα γίνει στις 7 Γενάρη. Μια ημερομηνία καταλυτική καθώς μια νέα ενδεχόμενη παράταση βάζει οριστικό λουκέτο στην φετινή σεζόν και μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ στον αθλητισμό της χώρας. Στο διά ταύτα αν και εφόσον υπάρξει κυβερνητική εντολή για επιστροφή στην κανονικότητα, τότε άμεσα θα ξεκινήσουν οι προπονήσεις και το αργότερο μέχρι τέλος Ιανουαρίου θα γίνει επανεκκίνηση των πρωταθλημάτων. Το σενάριο του ενός γύρου θεωρώ πως δεν υφίσταται καν, ενώ το Τετάρτη-Κυριακή μοιάζει υπερβολή. Τα χρονικά περιθώρια ναι μεν στενεύουν, αλλά νομίζω πως η σεζόν επισήμως λήγει 30 Ιουνίου. Φυσικά και στο νησί μας πρακτικά δεν μπορούν να γίνουν αγώνες μέχρι τότε, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να τελειώσει η σεζόν ντε και καλά Απρίλη.
Αφήνω τα επαγγελματικά στην άκρη και εστιάζω στον ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή. Ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής λοιπόν φυσικά και έχει το δικαίωμα να μην ρισκάρει έναν μυϊκό τραυματισμό λόγω απραξίας. Έχει κάλλιστα την επιλογή να κάτσει σπίτι του και να μην δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα στην επιχείρηση που του δίνει ψωμί, δίνοντας της ξεκάθαρη προτεραιότητα. Σεβαστό και αποδεκτό. Ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής που αμείβεται γι αυτό που κάνει όμως, δυστυχώς γι αυτόν πρέπει να βρει τρόπο να τα συνδυάσει. Αν όλο αυτό το διάστημα έμεινε άπραγος, κακό του κεφαλιού του. Η δικαιολογία του δεν υπάρχει χρόνος να αθληθείς μέσα στην καραντίνα, είναι μάλλον αστεία. Άλλωστε τις αποφάσεις δεν θα τις πάρει ούτε η τοπική Ένωση, αλλά ούτε και το σωματείο το οποίο ανήκει ο κάθε ποδοσφαιριστής. Όχι και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο λοιπόν.
Τέλος νομίζω το μεγαλύτερο πρόβλημα που δημιουργείται και θα επεκταθεί σε περίπτωση ακύρωσης της σεζόν είναι στις αναπτυξιακές ηλικίες. Το μέλλον ανήκει στα νέα παιδιά και μια χαμένη χρονιά σίγουρα θα αποτελέσει τεράστιο πρόβλημα στην ανάπτυξη τους. Ας μην ξεχνάμε πως ούτε η περσινή σεζόν ολοκληρώθηκε και μια νέα (αρκετά μεγαλύτερη) διακοπή αλλάζει τα πάντα προς το χειρότερο. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως το 2021 η κανονικότητα θα επιστρέψει και η 8η μέρα του Γενάρη θα είναι το έναυσμα για μια νέα αρχή μακριά από όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν το τελευταίο διάστημα. Χλωμό, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Υ.Γ Όσοι με ρωτούν την άποψη μου το τελευταίο διάστημα, την δηλώνω και τώρα ευθέως: ΝΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Οτιδήποτε άλλο είναι καταστροφικό. Ναι μεν θα είναι βάναυσο για τα σωματεία και τους παράγοντες, αλλά μια οριστική διακοπή μόνο περισσότερη στάχτη στα συντρίμμια μπορεί να ρίξει.
Υ.Γ 2: Λειτουργεί κανονικά ο αθλητισμός σε χώρες όπως η Αλβανία, η Αρμενία και το Λιχτενστάιν. Δεν το λέω με διάθεση να μειώσω τις συγκεκριμένες χώρες φυσικά, απλά προσπαθώ να εξηγήσω με την δεδομένη χρονικά στιγμή σύμφωνα με τους «ειδικούς», αυτές η χώρες έχουν καλύτερο σύστημα υγείας από το δικό μας. Τα συμπεράσματα δικά σας…
