«Να κάνουμε κάτι πρωτόγνωρο για το νησί της Ρόδου»
Δηλώσεις στο xxsports.org και στον Χρήστο Δαϊρετζή έκανε ο Αλέξανδος Κολιάδης. O προπονητής του Αστέρα βρέθηκε το απόγευμα της Δευτέρας στο γήπεδο των Μασσάρων και παρακολούθησε την προπόνηση των ακαδημιών της ομάδας. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο γυναικείο ποδόσφαιρο και τις δυσκολίες του, για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τα Μάσσαρη, για το πλάνο του νέου Αστέρα και παρότρυνε της ομάδες του νησιού να επενδύσουν στις ακαδημίες και στα νεαρά παιδιά. Αναλυτικά:
Έχοντας περάσει από τον Α.Σ.Τ.Ι.Ρ. θα θέλαμε την άποψή σας για το γυναικείο ποδόσφαιρο.
Είναι πολύ ιδιαίτερο, πολύ διαφορετικό γιατί το ποδόσφαιρο το έχουμε συνδυάσει σαν ένα ανδρικό άθλημα και για εμένα ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία το να προπονώ μία γυναικεία ομάδα. Ήταν όμως μία πρόκληση. Ήταν μία χρονιά επιτυχημένη και δεν λέω επιτυχημένη επειδή καταφέραμε τον στόχο μας που ήταν να παραμείνουμε στην Β’ εθνική, αλλά κυρίως για τις σχέσεις που καταφέραμε να δημιουργήσουμε μεταξύ μας. Εγώ σαν τεχνικός και από την άλλη πλευρά τα κορίτσια με τον τρόπο που αντιμετώπισαν την χρονιά, που αναγκάστηκαν να κάνουν θυσίες πολλές φορές για να βρίσκονται στην προπόνηση και για να δώσουν το παρόν στους αγώνες εκεί όπου έδιναν το 100%..
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;
Δεν είναι εύκολο το γυναικείο ποδόσφαιρο, γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι υποδομές, ούτε οι εγκαταστάσεις ούτε η διαφήμιση που θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά τα κορίτσια τα πήγαν πάρα πολύ καλά και για εμένα ήταν μια ξεχωριστή και αξέχαστη εμπειρία.
Φτάνοντας στο παρόν, τι ήταν αυτό που σας έπεισε στο να πάρετε την απόφαση να αναλάβετε τον Αστέρα;
Εγώ έχω μία ιδιαίτερη σχέση με το χωριό. Ήμουνα 15 χρονών όταν είχα έρθει από την Ισπανία και ήρθα εδώ στα Μάσσαρη σχολείο, άρα καταλαβαίνετε ότι η πρώτη μου επαφή με την Ελλάδα ήταν εδώ στα Μάσσαρη. Οι πρώτοι μου φίλοι ήταν στα Μάσσαρη. Υπάρχουν παιδιά εδώ που ήτανε συμμαθητές μου, πολύ καλοί φίλοι και παραμένουμε έτσι μετά από 25 χρόνια και τώρα χαίρομαι που βλέπω τα παιδιά τους να παίζουν μπάλα σε αυτόν το χώρο. Από εκεί και πέρα, ήξερα ότι ο Αστέρας είχε πάντα σοβαρές διοικήσεις και ήταν πάντα σε πρότυπα επαγγελματικά, υπό την έννοια ότι αυτά που υποσχόντουσαν τα έκαναν πράξη, τα τηρούσαν και ξέρω πολύ καλά την αγάπη που έχει το χωριό προς το ποδόσφαιρο. Κάθε φορά που ερχόμουν να δω έναν αγώνα εδώ, έβλεπα πάντα τις κερκίδες γεμάτες. πολύ κόσμο στο γήπεδο, γυναίκες, άντρες, παιδιά, ηλικιωμένοι όλοι πρόθυμοι να στηρίξουν την ομάδα. Αυτό είναι ένας από τους πιο σοβαρούς λόγους που όταν με κάλεσαν να έρθω δεν το σκέφτηκα καν.
Πως είναι στο μυαλό σας το πλάνο του νέου Αστέρα;
Το νέο εγχείρημα που θέλουμε να κάνουμε, έχει στόχο να αγωνίζονται παιδιά του χωριού και της γύρω περιοχής. Αυτό είναι κάτι το οποίο με βοηθάει και εμένα. Αν ήμουν και εγώ παιδί θα επιθυμούσα να έχω την ευκαιρία να παίξω από μικρός στην αντρική ομάδα.
Αναλαμβάνετε τον Αστέρα σε μία περίεργη χρονική στιγμή, καθώς η ομάδα λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν μπορεί να συμμετάσχει στην ‘Α κατηγορία. Πως το αντιλαμβάνεστε εσείς; Αισθάνεστε πίεση;
Κοιτάξτε, κάθε πρόκληση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Φαντάζομαι πως όλο το χωριό θα ήθελε η ομάδα να αγωνιστεί στην ‘Α κατηγορία και αν όχι όλοι το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου της. H ομάδα ενώ πήγε καταπληκτικά πέρυσι, επένδυσε αρκετά χρήματα, αλλά και χρόνο για να καταφέρει τον στόχο που πέτυχε. Το να παραμείνουμε στην Β’ κατηγορία ίσως κάποιους να τους στεναχώρησε, αλλά αυτό που θέλουμε να κάνουμε εμείς φέτος είναι ένα εγχείρημα που δεν το κάνουν πολλές ομάδες στην Ρόδο. Νομίζω θα το δείτε και στην πορεία του πρωταθλήματος. Είναι κάτι που θα λείψει από τις ομάδες της Ρόδου το να μην επενδύσουν στις ακαδημίες, να μην επενδύσουν στα νέα παιδιά και κυρίως στα παιδιά του χωριού. Γι’ αυτό τον λόγο εμείς καλούμαστε φέτος να κάνουμε κάτι το οποίο, ίσως μελλοντικά να το δουν κι άλλες ομάδες. Δεν λέω ότι αυτό που θα επιχειρήσουμε εμείς θα πετύχει, αλλά τουλάχιστον θα το προσπαθήσουμε. Γι’ αυτό είμαι και εγώ εδώ. Έχω όλους αυτούς τους συμπαραστάτες, την διοίκηση, τους φίλους εδώ στο χωριό που θα με βοηθήσουν και θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί ώστε αυτά τα παιδιά να έχουν ένα λόγο παραπάνω να έρθουν στο γήπεδο και όχι να τον δουν από την κερκίδα και από τον πάγκο αλλά να ζήσουν τον αγώνα, όπως πρέπει να τον ζει ένα παιδί, 17-18 χρονών μέσα από το γήπεδο. Να αποκομίσει εμπειρίες και κάποιοι από αυτούς αν έχουν την τύχη να πάνε και πιο πάνω, ενώ κάποιοι άλλοι μετά από δεκαπέντε – είκοσι χρόνια να λένε ότι έπαιξαν στην ομάδα, δέθηκαν αλλά και προσέφεραν στον σύλλογο.