Η χρυσή σελίδα του Φοίβου Κρεμαστής – Το Κύπελλο, η Ανατροπή και το Δάκρυ
15 Ιουνίου 2013 – Μια ημερομηνία που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη κάθε φίλου του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου και κυρίως στις καρδιές όσων μεγάλωσαν με τον Φοίβο Κρεμαστής. Ήταν η μέρα που ο σύλλογος από τη Ρόδο ανέβηκε στην κορυφή της Ελλάδας, κατακτώντας το 2ο Κύπελλο Ερασιτεχνών στην ιστορία του, επικρατώντας του Παναρκαδικού με 2-1 στον τελικό που διεξήχθη στο γήπεδο των Ψαχνών στην Εύβοια.
Το Έπος των Ψαχνών
Ο Φοίβος δεν ξεκίνησε ιδανικά το μεγάλο ματς, αφού βρέθηκε πίσω στο σκορ. Όμως με σθένος, ψυχή και αποφασιστικότητα, γύρισε το παιχνίδι. Μεγάλοι πρωταγωνιστές της ανατροπής για την ομάδα του Σάββα Ορφανίδη, οι Τζιβίλογλου και Μαθιός, που χάρισαν τη νίκη και το τρόπαιο σε μια ομάδα που εκείνη τη χρονιά έπαιζε με καρδιά… πρωταθλητή.
Η Σεζόν του Θριάμβου – Και της Οδύνης
Η σεζόν 2012-2013 ήταν ιστορική για τον Φοίβο. Πέρα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ερασιτεχνών, η ομάδα στέφθηκε και νταμπλούχος Δωδεκανήσου, συνδυάζοντας εντυπωσιακή αγωνιστική σταθερότητα με πλούσιο θέαμα. Το ποδόσφαιρο που παρουσίασε ο Φοίβος εκείνη την χρονιά χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως “ένα από τα πιο ολοκληρωμένα παιχνίδια που έχει αποδώσει ποτέ ερασιτεχνική ομάδα στην Ελλάδα.”
Ωστόσο, η πορεία αυτή σημαδεύτηκε από μια τραγωδία που βύθισε στο πένθος όχι μόνο τη Ρόδο, αλλά όλη τη φίλαθλη Ελλάδα. Στις 9 Απριλίου, σε τροχαίο δυστύχημα στην Ανάβυσσο, έχασαν τη ζωή τους ο Φίλιππας Δελαπόρτας, ποδοσφαιριστής του Φοίβου και γιος του Προέδρου της ομάδας, και ο Γιάννης Τζιβίλογλου, αδερφός του Ευτύχη, που αγωνιζόταν στην ίδια ομάδα. Το σοκ ήταν ανείπωτο.
Η Δύναμη της Ψυχής
Μέσα στον πόνο και τη θλίψη, η ομάδα πήρε μια βαθιά ανθρώπινη και αθλητική απόφαση: να συνεχίσει. Ταξίδεψε στην Ικαρία λίγες ημέρες μετά το δυστύχημα και πήρε την πρόκριση, τιμώντας με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο τη μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών. Από εκεί και πέρα, κάθε αγώνας ήταν αφιερωμένος σε εκείνους. Ο Φοίβος έγινε σύμβολο ενότητας για ολόκληρη τη Δωδεκάνησο.
Το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα — και όμως, ποτέ δεν παίχτηκε με τόση αυταπάρνηση, με τόσο πάθος, με τόσο σεβασμό στη μνήμη και στη ζωή. Ο τελικός των Ψαχνών δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Ήταν μια πράξη κάθαρσης, μια ύστατη δικαίωση και ταυτόχρονα ένα ανθρώπινο δράμα που μετατράπηκε σε θρίαμβο.
Παρακαταθήκη για το Μέλλον
Η πορεία του Φοίβου εκείνη τη χρονιά παραμένει παράδειγμα ήθους και αθλητικής ψυχής. Ήταν ένα ταξίδι που απέδειξε πως το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν είναι “ερασιτεχνικό” σε συναίσθημα, οργάνωση ή ποιότητα. Είναι το ποδόσφαιρο των αξιών, της πίστης, της ενότητας.
Σαν σήμερα, 12 χρόνια μετά, θυμόμαστε. Όχι μόνο το κύπελλο, αλλά κυρίως τα παιδιά που έφυγαν, την ομάδα που πάλεψε και νίκησε, και τον Φοίβο που έγραψε μια από τις πιο συγκινητικές και ηρωικές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
